Η έντονη σχέση μου με το θέατρο ξεκινά από την παιδική μου ηλικία, όταν περνούσα ατέλειωτες ώρες στο δωμάτιο μου μαζί με τους αγαπημένους μου χαρακτήρες. Έμπαιναν εναλλάξ στην αυτοσχέδια φανταστική σκηνή ή και μερικές φορές όλοι μαζί… η γωνία του ραφιού, το πόμολο της πόρτας, το προσκέφαλο του κρεβατιού, ή μια τυχαία σκιά, αποτελούσαν τους συμπρωταγωνιστές μου. Γελούσαν, άκουγαν με προσοχή τις ιστορίες μου, και μου έλεγαν τις δικές τους. Όλοι κάναμε θέατρο. Ούτε το ράφι ήταν ράφι, ούτε όμως εγώ ήμουν εγώ, ούτε ο χώρος και ο χρόνος ήταν οι δικοί μας, μεταφερόμαστε σε άλλους κόσμους σε διαφορετικές εποχές. Κάτι που μου είχε κάνει εντύπωση στη ζωή ή κάτι που είχα διαβάσει, ήταν η αφορμή για «συνομιλίες και διαλόγους».
Το να κατασκευάζεις συνομιλητές την παιδική σου ηλικία δεν είναι κάτι πρωτότυπο. Αυτό που το κάνει ιδιαίτερο είναι το πάθος που μπορείς να εντάξεις στις ιστορίες που πλάθεις. Στη διάρκεια της ζωής μου συνέχισα τις «αυτοσχέδιες πρόβες» και τους διάλογους με τους αληθινούς ή τους φανταστικούς χαρακτήρες. Ακολουθώντας τα λόγια του Ματσάδο «Όποιος μιλά, περιμένει να μιλήσει με τον Θεό μια μέρα» εγώ θα πρόσθετα ότι εμείς που μιλάμε «μόνοι» με τόσο ενθουσιασμό, περιμένουμε ν’ ανεβούμε κάποια μέρα στη σκηνή, ή οι ίδιοι, ή μέσα από αυτά που γράφουμε. Τελικά όλοι αποτελούμε τον μαγικό κόσμο του θεάτρου. Φ. Γ. ΛΟΡΚΑ
Στη παρούσα ανθολογία περιλαμβάνονται τα θεατρικά έργα: ΟΤΑΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ, ΔΡΑΚΟΣ, ΤΟ ΚΟΙΝΟ, ΚΩΜΩΔΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΙΤΛΟ.